اضطراب و افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2
7 ژوئن 2016- محققان آمریکایی ارتباط بین استرس، التهاب و دیابت نوع 2 را اثبات کردند، این موضوع می تواند به توانایی مغز در کنترل اضطراب مربوط باشد. دانشمندان دانشگاه Riceدرتگزاس دریافتند که این کنترل که در عملکرد اجرایی مغز اتفاق می افتد، برتصمیم گیریهای حل مسئله ، حافظه ی کاری، استدلال و برنامه ریزی تأثیر می گذارد.
هدف این گروه تحقیقاتی بررسی چگونگی ارتباط انگیختگی اضطراب و التهاب با دیابت نوع 2 بود. تحقیقات این تیم پس از نتایج مطالعات قبلی که نشان داد آسیب پذیری نسبت به اطلاعات و یا افکار می تواند به اضطراب های مکرر بیانجامد، صورت گرفت. این نوع اضطراب سبب فعال شدن یک مسیر متابولیکی شده و یک پاسخ پیش التهابی را ایجاد می کند که می تواند خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهد.
از بیش از 800 بزرگسال برای انجام آزمونهایی به منظور اندازه گیری توانایی های شناختی ثبت نام گردید. مقدار قند خون و سطح اینترلوکین6- که یک بیومارکر برای استرس حاد و مزمن است در این افراد اندازه گیری شد. احتمال ابتلا به دیابت نوع 2 درافرادی که دارای کنترل توجه پایین یا مهاری بودند، نسبت به کسانی که کنترل توجه بالایی داشتند (به دلیل مسیری که با اضطراب مکرر فعال شده و سبب تولید IL-6می شود) بیشتر است. این یافته ها صرفنظر از اینکه شرکت کنندگان در آزمونهای شناختی چه عملکردی داشتند، بدست آمد.
نویسنده ی ارشد این تحقیق Kyle Murdockمی گوید: مطالعات موجود نشان می دهند درافرادی با مهار پایین، احتمال تجربه ی فکرهای استرس زا بیشتر است و برای آنها عدم توجه به این افکار، سخت تر می باشد. بسیاری از تحقیقات نشان داده اند هنگامیکه افراد دچار استرس، اضطراب یا افسردگی می شوند میزان التهاب افزایش می یابد. بخش جدید این مطالعه یافتن مسیری بود که از عدم مهار افکار آزار دهنده به اضطراب سپس به التهاب و پس از آن به دیابت نوع 2 می انجامد.
Murdockو سایر نویسندگان این تحقیق چندین مداخله را که می تواند سبب بهبود مهار در طول زمان شوند، معرفی کردند. این مداخلات شامل درمانهایی برای افزایش تمرکز حواس و آگاهی، رفتار درمانی شناختی و مصرف داروهای ضد التهاب است.
یکی از نویسندگان این تحقیق Christopher Fagundesمی گوید: من اعتقاد راسخ دارم که مداخلات مبتنی بر آگاهی ذهن و تمرکز، برای درمان مهار پایین به هزاران دلیل یکی از ایده های عالی محسوب می شود اما این بدان معنا نیست که داروهای تحریک کننده ی مهار، نظیر محرک ها را نباید در نظر گرفت ، ترکیبی از این دو روش می تواند واقعاً مفید باشد.
نتایج این تحقیق بصورت آنلاین درمجله ی Psychoneuroendocrinologyمنتشر گردید.
منبع: